Tarih süresince düşünen kafalarda (düşünmeyen beyinler ölmeye mahkumdur) daima aynı sorular dolaşıp durmuştur:
BEN KİMİM?
Yaşam perdesine düşen geçici bir gölge mi?
Yoksa rüyalarında dünyayı yaşayan bir ebediyet yolcusu mu?
Ve tamamımız sanki yitirdiğimiz sisli hatıra bulutları peşinden bu gerçeği aramanın özlemi içindeyiz…
Bazen içimizden bir vehamet, ürperti sarıyor benliğimizi. Sonsuz sayılar, ışıklar ve bitmez mesafeler… Ve evrende bir soluk nokta benzer biçimde titreriz.
Kimi zaman içimize sıcak bir güven gelir; sevgiden, ölmezlikten yana tatlı bir ümit.
Sonsuza giden mutluluk duygusu.
Ve çoğu defa içimizde, düşüncelerimizin derinlerinde bir iç spiker sezeriz :
kimi zaman vicdan gibi yol gösteren;
kimi zaman bizlere en öz noktamızdan sokulup teselli eden. O denli kaptırırız bu düşüncenin sihrine kendimizi.
Sanki kendi kervanımızın en peşinden gidiyor gibiyiz.
Sevgi, rüyalar, atomu sezen o bilinç ve ondan gerilerde yaşayan hepimiz!
Telepatik tutkular.
Ya ölüm…
Ya onun ötesi?
Sanki bu kopyaları iç spiker veriyor şeklinde.
Kimi zaman çevresindeki fani vakalara bakıp paniğe kapılanlar. Onlar iç spikerlerden haber alamıyor sanki…
Ve bu fırtınalar curcunasında insan, evren ve tanrı’ı (Tanrı) arıyor.
Evet. Evren ve insan kim?
Neyin nesi?
Sonlu bir madde mi?
Allah’ı (Tanrı) öven, o’nu seven ölür mü?
İhtiraslar, kavgalar, çarpık doktrinler günümüz dünyasını öyle karalamıştır ki: Evren mükemmel varlığı olan insanı bilenler azalmış, çoğu onu sonlu biri sanmış.
Onu, sanatı ile, aşkı ile tanrı’a (Tanrı) kucak açan haliyle gören ehil kafalar susmuş, bu perişanlığı seyre dalmış.
Hani tanrı insani yarattı.
Tüm varlıklar ona secde etsin diye; Şeytan:
O topraktan yaratıldı diye allah’a isyan etmişti ya; sanki bu zehri beyinlere saçmış.
Şimdi insan, kendine isyan ediyor, ben sonluyum diyor.
Kendi, özenle evrenin sırrını aramak yerine kavgaya düşmüş tüm sonlular şeklinde.
İnsan varlığını zevkle takip edebilmek, tanrısal inancın ışına mukaddes bir tutkudur.
Kullanılan Kaynaklar
İnsan Bilinmezi Kitabı
